Oto poradnik dla wszystkich rodziców i nauczycieli mających do czynienia z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) i pokrewnymi zaburzeniami. Głównym zadaniem niniejszej książki jest przekazanie najnowszej wiedzy oraz pokazanie różnych sposobów na aktywną pomoc dzieciom i młodym osobom dorosłym. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej, z języka angielskiego znany jako ADHD, to złożony i często dość kontrowersyjny termin. Oznacza on stan chorobowy charakteryzujący się zaburzeniami pracy mózgu sprawiający, że dana osoba ma trudności z kontrolowaniem zachowania i utrzymywaniem koncentracji. Prowadzi to do wielu różnych problemów związanych z przyswajaniem wiedzy, zachowaniem i kontaktami międzyludzkimi. ADHD często występuje razem z innymi zaburzeniami, np. dysleksją, dyspraksją czy zachowaniami opozycyjno-buntowniczymi. Oto podstawowe objawy ADHD: problemy z utrzymywaniem koncentracji nadmierna impulsywność nadpobudliwość. Objawami kłopotów z koncentracją uwagi mogą być: brak zorganizowania zapominalstwo łatwe uleganie rozproszeniu problemy z utrzymaniem koncentracji podczas pracy lub zabawy. Objawami nadpobudliwości lub nadmiernej impulsywności mogą być: wiercenie się problemy z zabawą w ciszy przeszkadzanie innym ciągły stan aktywności. Wszystkim nam od czasu do czasu zdarzają się takie zachowania, jednak w przypadku osób z ADHD częstotliwość tych zachowań oraz ich intensywność jest dużo większa. ADHD to chroniczna przypadłość, która może się pojawić w dzieciństwie i objawiać przez całe dorosłe życie. Może mieć negatywny wpływ na wyniki osiągane przez dziecko w szkole, na jego zachowanie w domu oraz w grupie rówieśniczej i rodzinie. Historia ADHD ADHD po raz pierwszy rozpoznał w 1902 roku profesor Still badający grupę dzieci charakteryzujących się „nienormalnym brakiem zdolności utrzymywania koncentracji oraz niespokojnym zachowaniem”. Odkrył, że dzieci te mają kłopoty z kontrolą własnych zachowań i stwierdził, że są to kłopoty o podłożu biologicznym. Jego przekonanie, że badane zaburzenia są powodowane przez coś „wewnątrz” dziecka, a nie przez czynniki zewnętrzne, zostało poparte przez przypadkowe odkrycie (dokonane przez Bradley’a w 1937 roku), że pobudzająca psychikę amfetamina może zmniejszać nadpobudliwość i regulować problemy z zachowaniem. W skutek tego do końca lat pięćdziesiątych XX wieku funkcjonowało takie pojęcie jak „zespół mikrouszkodzeń czynności mózgu”. Potem zaczęto zwracać większą uwagę na objawy, a nie naturę zaburzenia, a do jego opisu zaczęto używać słowa „nadpobudliwość”. Wielu wpływowych badaczy poparło analizę objawów jako środek prowadzący do wyjaśnienia natury schorzenia. Uważali oni, że głównym objawem badanych zaburzeń są problemy z koncentracją, a nie nadpobudliwość. Aktualna nazwa i klasyfikacja schorzenia została ustalona w 1994 roku przez Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne.